Nie jest tajemnicą fakt, iż rząd chiński postrzega działania propagandowe, jako kluczowe narzędzie w zwalczaniu ruchów na rzecz praw Tybetańczyków i ich niepodległości. Szczęśliwie dla samych Tybetańczyków, pekińscy głosiciele orwellowskich idei nazywający Dalajlamę „wężem” lub „wilkiem w mnisich szatach” ostatnio spotykają się z ośmieszeniem , dlatego strategia Pekinu dotyczy teraz umiejętnego spożytkowania roli chińskich i zachodnich uczonych, również roli wybranych rzeczników Tybetu.

Przeciek w dokumentacji z IX Posiedzenia Chińskiej Partii Komunistycznej, dotyczącej propagandy w temacie Tybetu poza jego granicami w roku 2001, ujawnia: „Skuteczna rola tybetologów i innych specjalistów jest kluczem naszych zewnętrznych wysiłków propagandowych, wywierających efekt na opinii publicznej w sprawie Tybetu.”

Rząd chiński zaczął organizować wycieczki propagandowe, składające się ze starannie dobranych grup przywódców tybetańskich oraz zawsze z eskorty chińskich wojskowych. W celu lepszego rozumienia tych ostatnich strategii Chin organizacja Students for a Free Tibet postanowiła zdekonstruować chińskie argumenty propagandowe, których celem jest usprawiedliwienie inwazji wojsk chińskich i obecnej okupacji Tybetu.
                        
TYBET "ZAWSZE" NALEŻAŁ DO CHIN

Jest to ulubiony argument Pekinu, choć dokładny moment, w którym Tybet miał się stać częścią Chin nieustannie się zmienia. Mówi się o VII w., o XIII w., za panowania dynastii Qing albo po prostu należał do Chin zawsze.

Trudno oddać sprawiedliwość 2000 lat tybetańskiej historii ograniczając temat do kilku paragrafów. Literatura źródłowa, którą proponujemy, da o wiele więcej światła na sprawę. Oto kilka istotnych szczegółów:

VII WIEK: Pekin zazwyczaj uważa, iż małżeństwo króla tybetańskiego Srongtsen Gampo z chińską księżniczką Wencheng z dynastii Tang w roku 641 zaowocowało‚ unią narodową między Tybetańczykami a Chińczykami Han. Ta teoria upadła, kiedy zorientowano się, iż Wencheng była podwładną księżniczki Brikuti, żony króla Srongtsen Gampo, która była narodowości nepalskiej. Stało się tak, ponieważ chiński cesarz Tang był zmuszony oddać swoją córkę na dwór tybetański z powodu dominacji Tybetu w tym czasie – armia tybetańska splądrowała i krótko okupowała stolicę Tang w roku 765, natomiast w roku 822 został zawarty układ pokojowy, który zmusił Chińczyków do odpowiedniego traktowania „barbarzyńskich” Tybetańczyków jako równych sobie.

XIII WIEK: Pekin twierdzi, że Tybet stał się częścią Chin w XIII wieku podczas panowania dynastii Yuan. Yuan należał jednak do Imperium Mongolskiego, którego władcą był Czyngis Han oraz jego potomkowie. Dokonali oni podboju Chin oraz ludów zamieszkujących terytoria od Korei po Europę Wschodnią.

Pretensje Chin oparte o powyższe stwierdzenia są podobne do stanowiska Indii wobec Birmy w czasie, gdy oba te państwa były częścią Imperium Brytyjskiego. Mongołowie nigdy nie sprawowali władzy nad Tybetem jako chińskim regionem administracyjnym. Tybet miał pozycję uprzywilejowaną, ponieważ lamowie tybetańscy linii Sakya byli autorytetami religijnymi cesarzy mongolskich. Po upadku mongolskiej dynastii Yuan Tybet ponownie stał się odpowiedzialny w całości za swoje interesy państwowe.

DYNASTIA QING (1644-1911): Pekin jest przeciwny przeszłym, zachodnim i japońskim imperializmom, ale nie widzi nic złego w twierdzeniu jakoby Tybet powstał na bazie dynastii Manchu Qing. Twierdzenie to również nie wytrzymuje krytyki.

Chińscy władcy Manchu byli buddystami, natomiast dalajlamowie Tybetu zawarli układ relacji „kapłan-protektor” z cesarzami Manchu zwany Cho-Yon, który zobowiązywał Chiny do chronienia w większości zdemilitaryzowane państwo tybetańskie. Nacjonaliści chińscy lubią widzieć to jako zwierzchnictwo, podczas gdy tak nie było. Z czasem układ ten nie był przestrzegany, a Chiny kilkakrotnie wysyłały swoją armię do Tybetu. W tym czasie również Nepal najeżdżał tereny Tybetu.

Rozszerzenie wpływów chińskich na Tybet nastąpiło po roku 1720 – silne państwo rozprawiło się ze swoim słabszym sąsiadem. Następnie próbowano okupować Tybet siłą zupełnie łamiąc zasady układu Cho-Yon. Jednakże wraz z upadkiem dynastii Qing w roku 1911 Tybetańczycy wygonili najeźdźców, a XIII Dalajlama proklamował całkowitą niepodległość Tybetu.

Do lat 1950-1951, kiedy Chiny dokonały inwazji, Tybet cieszył się pełną suwerennością uznawaną przez prawo międzynarodowe: posiadał swoje terytorium, swoją ludność, rząd sprawujący skuteczną władzę oraz gotowość do współpracy międzynarodowej, czego dowiódł podpisując Konwencję z Simlii w roku 1914 z Wielką Brytanią, wysyłając swoje misje handlowe na zachód, czy deklarując neutralność podczas II wojny światowej.

ROK 1951: Chiny zastrzegają sobie zwierzchnictwo nad Tybetem jeszcze przed rokiem 1951. Rok ten to ważna data. Właśnie wtedy, po stawieniu oporu przez małą liczebnie armię tybetańską, Chiny narzuciły rządowi Tybetu swój „Układ 17-punktowy” żądając „powrotu” Tybetu do chińskiej macierzy, odsuwając niewygodną kwestię powodu, dla którego Tybet miałby tym żądaniom ulec, skoro był krajem, przede wszystkim, niezależnym od Chin. Z legalnego punktu widzenia układ ten był nieważny, ponieważ został wymuszony na rządzie tybetańskim, który nie miał innego wyboru, jak tylko podjęcie próby koegzystencji z Chińczykami, respektując chińskie zarządzenia. Szybko jasnym stał się fakt, że Pekin nie ma intencji dotrzymywania swoich obietnic. Rząd tybetańskich w pełni odmówił przestrzegania Układu po tym, jak Chiny brutalnie stłumiły powstanie tybetańskie w roku 1959.