Tybet
Mimo, że Tybet, zwany też Krainą Śniegów lub Dachem Świata, nie znajduje się na mapie pośród innych państw, zachował całą konieczną ku temu strukturę. Tym, co wyróżnia ten kraj, jest zwłaszcza unikalna kultura rozwijająca się przez wieki w towarzystwie dominującego buddyzmu. W tym dziale dowiesz się o poszczególnych elementach i cechach dystynktywnych Tybetu, które sprawiły, że jego duch ciągle trwa i zdaje się nigdy nie zginąć.
Udokumentowana w piśmie historia języka tybetańskiego sięga drugiej połowy VIII wieku. Specyficzne warunki geograficzne panujące na Wyżynie Tybetańskiej, skomplikowana historia polityczna oraz długa historia piśmiennictwa ukształtowały w znacznej mierze obecny obraz języka tybetańskiego, którego jedną z najistotniejszych cech jest znaczne zróżnicowanie dialektalne.
Krajobraz życia religijnego Tybetańczyków ukształtowały trzy tradycje religijne: kulty tradycyjne, bon oraz buddyzm. Choć tylko pierwsza z wymienionych była rdzennie tybetańska, dwie pozostałe odcisnęły swoje piętno na całej kulturze tybetańskiej przejmując jednocześnie wybrane idee oraz ryty z wierzeń pierwotnych. Połączenie kultu tradycyjnego ze złożonymi systemami religijnymi zdecydowało o szczególnym charakterze całej przestrzeni religijnej na Wyżynie Tybetańskiej.
Nazwa: Bod (tyb.), Xizang (chiń.)
Powierzchnia: w całym historycznym zasięgu - regiony U-Tsang, Kham i Amdo - 2,5 miliona km kw.
Tybetański Region Autonomiczny (na który składa się U-Tsang i niewielka część Khamu) - 1,2 miliona km kw.
Kultura Tybetu kształtowała się pod wpływem wielu czynników. Z jednej strony kontakt z sąsiednimi krajami jak Nepal, Indie czy Chiny powodował napływ nowych idei, z drugiej zaś izolacja spowodowana niedostępnym położeniem – sprzyjała zachowaniu lokalnych tradycji. Specyficzne warunki geograficzne i klimatyczne Płaskowyżu Tybetańskiego – położenie na dużych wysokościach nad poziomem morza, krótki sezon wegetacyjny, a surowy klimat sprzyjają rozwojowi gospodarki hodowlanej i różnicowaniu się grup zamieszkujących poszczególne regiony.
Sięgająca ponad 1300 lat wstecz historia państwa tybetańskiego jest bez wątpienia jedną z najstarszych w pełni udokumentowanych historii w Azji Centralnej. Tybetańczycy, mimo licznych kontaktów zarówno - pokojowych, jak i militarnych z narodami i kulturami tego regionu świata, wykształcili jedyną w swoim rodzaju tożsamość kulturową, gwarantującą im odrębne miejsce w podręcznikach historii.
W 1955 na mocy chińsko-tybetańskiego porozumienia flaga została zatwierdzona jako oficjalna flaga narodowa Tybetu. Po powstaniu tybetańskim w 1959 używanie jej zostało w ChRL zakazane. Pozostała flagą Centralnego Rządu Tybetańskiego. Dziś jest powszechnie przyjętym symbolem walki Tybetu o niepodległość.